Σήμερα, όπως κάθε 20ή Ιουλίου, μας ξύπνησε ο σπαρακτικός ήχος των σειρήνων. Μισός αιώνας από τη μέρα που ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 50 χρόνια από τότε που ο πόλεμος μάτωσε το νησί μας, που χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, που οικογένειες διαλύθηκαν, που άνθρωποι χάθηκαν και αγνοούνται ακόμη.
Η εισβολή του 1974 δεν είναι παρελθόν – είναι πληγή ανοιχτή. Είναι το βουβό κλάμα των προσφύγων, η σιωπή των αγνοουμένων, οι παγωμένες αυλές των σχολείων στα κατεχόμενα, οι βεβηλωμένες εκκλησίες, τα νεκροταφεία που δεν μπορούμε να προσκυνήσουμε.
Καταδικάζουμε ξανά και ξανά, με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, τη βία, την κατοχή, την αδικία. Δεν υπάρχει καμιά “λύση” που να χτίζεται πάνω στη λήθη ή στην αποδοχή του άδικου. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Οι σειρήνες δεν είναι απλώς ήχος – είναι κραυγή. Είναι η υπενθύμιση πως οφείλουμε να θυμόμαστε. Να διεκδικούμε. Να στεκόμαστε απέναντι στην κατοχή, στον επεκτατισμό, στον εφησυχασμό.
Η μνήμη δεν ξεθωριάζει. Η απαίτηση για δικαιοσύνη δεν πεθαίνει.
Ο αγώνας συνεχίζεται.